راستان | سکانس دارالمجانین در سریال «سووشون» به کارگردانی نرگس آبیار، با وجود تاثیرگذاری و بار احساسی بالا، به یکی از بحث‌برانگیزترین لحظات سریال در فضای مجازی تبدیل شده است؛ جایی که برخی آن را اوج روایت می‌دانند و برخی دیگر از حرکات دوربین و کش‌دار بودن صحنه گلایه دارند.
هفته‌نامه تی‌وی‌بان درباره این سکانس نوشت: «با نهایت تاسف، اقدام به اقتباس از رمان «سووشون» اثر سیمین دانشور توسط نرگس آبیار، نتیجه‌ای مثبت به همراه نداشته و با گذشت سه قسمت، ارتباط گرفتن با سریال کاری است مشکل. دوربین روی دست و حرکت دائم آن حس زندگی برنمی‌انگیزد؛ بلکه چشم را خسته و مخاطب را کلافه میکند. سریال حراف است و سازندگان تفاوتی میان کتاب و نسخه تصویری قائل نیستند. علاوه‌بر روایت ذهنی زری، دیالوگ‌ها متعدد است و مجال درنگ و تامل به مخاطب نمی‌دهد. اغلب شخصیت‌ها فاقد هویت لازم هستند و نیز به اتفاقات معمولی روزمره بیش از اندازه پرداخته می‌شود.
سازندگان «سووشون» به جای انتقال روح رمان، بیش از اندازه به منبع اقتباس وفادار هستند و این موضوع گاهی آزاردهنده می‌شود. نمونه‌اش سکانس دارالمجانین در قسمت سوم که زری (بهنوش طباطبایی) برای ادای نذر خود میان بیماران می‌رود. این صحنه ۱۲ دقیقه‌ای مصداق کامل شلیک به اعصاب و روان مخاطب است. نمایش حرکات عجیب زنان و مردانی که به دلیل مشکلات روانی، حتی از ریخت افتاده‌اند، نسبتی با زیبایی شناسی ندارد.
«سووشون» سریال است و نه مستند. کتاب هم نیست که خاطره زری از دارالمجانین با جزئیات ترسیم شود. کارگردان با درکِ حال و شرایط مخاطب امروز، باید این سکانس را کوتاه می‌کرد و وضعیت شیراز و ایران آن دوران را به اختصار قاب می‌گرفت. یعنی حتی اگر چاره‌ای جز نمایش پلشتی نمی‌ماند؛ می‌شد در حد اشاره و فهم مخاطب، حرف را منتقل کرد.
فعلا باید گفت حیف از هزینه بالا که صرف سریال «سووشون» شده؛ چون دو دسته را ناامید کرده: کسانی که دلباخته رمان هستند و کسانی که بدون خواندن آن، پی سرگرمی و آشنایی با فضای کتاب می‌گردند.»
اما در نقطه مقابل مصطفی مستور داستان نویس سرشناس ضمن تمجید از سریال سووشون به طور مشخص از سکانس دارالمجانین نعریف کرد.
مصطفی مستور، داستان نویس، پژوهشگر و مترجم مشهور ایرانی در نشست ویژه سریال «سووشون» در مجله فیلم امروز عنوان نمود: «هنر فیلمساز این است که می‌داند کجا سرعت روایت را کند کند و در جایی دیگر که رمان پنج صفحه به آن اشاره شده در یک پلان کوتاه به آن بپردازد. دوربین خانم آبیار جرئت میکند تعداد بالایی افراد را نشان دهد؛ از محیط بسته خارج شود و مجدد به محیط بسته برگردد و تصویری رنگارنگ را ارائه دهد. این سریال یک جرقه است که هم به دلایل شهودی برمی‌گردد و هم به دلایل تکنیکی.»
سخنان مستور را در ادامه می‌بینید:
بهمن بابازاده، خبرنگار موسیقی در تلگرام خود نوشت: جلسه...
صحبت های حامد بهداد راجع به سکانس چک زنی با محمد ولی...
سکانس دارالمجانین در سریال «سووشون» به کارگردانی نرگس...
کارشناس هواشناسی تلویزیون از کاهش دمای هوا در یکشنبه...
عکس‌های تازه‌ای از پشت صحنه سریال محبوب تاسیان منتشر...
مرد ۳۷ ساله‌ای که به دلیل ارتکاب ۳ قتل در مشهد دستگیر...
